Czy blisko będziesz przy mnie, czy daleko,
Nie zmieni to w radość smutku mych dni:
W oczach twych bladą przymkniętych powieką,
Już położyłem umarłe swe sny.
Już pożegnałem się z twoimi usty,
A z rąk twych powiał już rozłączeń znak:
Cóż stąd, że serce, czując wszechświat pusty,
Drgnęło kurczowo, jak zraniony ptak?
Ty wiesz, kto jestem; ja - poznałem ciebie;
Oto przed nami łachman zdjętych mask:
gardła ściśnięte są, jak na pogrzebie...
Oh! jaka próżnia! jaki nędzny blask!
Gwiazdy padają, martwe, w głąb chaosu,
Widzę miłości zwłoki pełne plam -
I łkają płaczki-żałobnice losu,
Żeś tak samotna ty, że ja - tak sam!...
Korab-Brzozowski Wincenty
0 komentarze:
Prześlij komentarz